مفهوم هوش فرهنگی برای نخستين بار توسط ارلی و اَنگ[1] (2003) از محققین دانشكده كسب و كار لندن مطرح شد. ارلی و انگ اولين تئوری هوش فرهنگی را با انتشار كتاب "هوش فرهنگی، تعاملات فردی بين فرهنگی[2]" در سال 2003 توسعه دادند. اين دو، هوش فرهنگی را اين گونه تعريف كردند: توانايی يك فرد در راستای سازگاری موفقيت‌آميز با محيط‌های فرهنگی جديد كه معمولاً با بافت فرهنگی خود فرد متفاوت است. ارلی و موساكوفسكی[3] (2004) دو نوع عمده هوش فرهنگی را ارائه كردند: هوش فرهنگی سازمانی برای سازمان‌ها و هوش فرهنگی نژادی و جغرافيايی جهت آگاهی از فرهنگ سایر كشورها.